گنج د ردل دارم ویرانه ها باشد مکانم
با تو سرگرمم چه غم باشد گر بی کس و بی خانمانم
داغ پیری خورده برپیشا نی پرچینم اما
تا دلم ازآ تش عشقی است سوزان من جوانم
پای کوهی دامن دشتی کنار جویباری
غم نباشد نسبت بر شاخ گلی گر آشیانم
زندگی را لایق اند یشه وعزمی ندیدم
من دراین گرداب همچون کشتی بی بادبانم
آنقدر گردیده قلب من ضعیف از ناتوا نی
که به زحمت ناله ا و را به گوش خود رسانم
تن چه باشد پیش شمع روح غیر از سایبانی
هر کسی خوا هد پس از خود داشتن نام و نشانی
در دل غمد یدگان جویید بعد از من نشانم
دوستان گرچه مرا از خاک ره کمتر شناسند
نویسنده: بیقرار(پنج شنبه 86/7/5 ساعت 11:4 صبح)
